زمانی که هم‌ سفر ونگوگ بودم – بچه‌ محل نقاش‌ ها 3

«زمانی که هم سفر ونگوگ بودم» جلد سوم از مجموعه‌ی «بچه‌محل نقاش‌ها» است. محمدرضا مرزوقی که در دوران کودکی آرزوی نقاش شدن داشته، نوشتن این مجموعه را ادای دِینی به دوران کودکی خود می‌داند.

چه حالی پیدا می‌کنی اگر توی یکی از نامه‌های مرموزِ دایی‌ات این نوشته را پیدا کنی؟

«هلند کشور قشنگی است! خصوصاً وقتی به‌‌ جای‌جای آن سفر می‌کنی. البته به‌شرطی که یک هم‌سفر مثل «وینسنت ونگوگِ» عزیز کنارت باشد.»

مگر می‌شود «دایی‌سامانِ» هفتاد‌و‌پنج‌ساله در نوجوانی‌اش با «وینسنت ونگوگِ» قرنِ نوزدهم هم‌سفر شده باشد؟ باز هم فضولیِ «مانی» و باقی بچه‌ها گل کرده و رفته‌اند سراغ وسایل خصوصی دایی. البته این‌بار با اجازه‌ی خود مادربزرگ، نامه‌های قدیمی‌ای را که داداش‌سامان در جوانی برای او نوشته، برایش بازخوانی می‌کنند. بچه‌ها با خواندن این نامه‌ها، با دایی‌سامان همراه می‌شوند تا ببینند در زندگی وینسنت ونگوگ چه خبر بوده. به نظر شما تابلوی «سیب‌زمینی‌خورها»ی ونگوگ چه طعم و مزه‌ای دارد؟ آیا شایعاتی که درباره‌ی زندگی خصوصی ونگوگ ساخته‌اند، حقیقت دارد؟