سینمای آزار

در دنیایی که میان تصاویر سرخط خبرهای روزانه و فیلم های اکشن و وحشتناکش تفاوتی دیده نمی شود، دنیایی که یکپارچگی اش فریبی بیش نیست و بیشتر آثار هنری معاصرش هجویه هایی کم مایه و زودگذرند، معمایی که به جای پاسخی قطعی دم به دم پیچیده تر می شود، نماهای بی چشم انداز و گاه ساکن و خالی، اعمالی با انگیزه ای مبهم و دیریاب و نتایجی شگفت آور و هولناک، نباید چندان تازه و عذاب آور باشد، اما هست. پرسش های میشاییل هانکه را پاسخی نیست مگر آگاهی و هشدار: این است راز سینمای آزار و...