سینمای ترنس مالیک

ترنس مالیک از معدود فیلم سازانی است که هوادارانی سرسخت و مخالفانی متعصب دارد؛ سینماگری که خیل مخاطبانش، اعم از منتقدان و تماشاگران، با نگاهی عمدتا دو قطبی به آثار او می نگرند. فیلم های مالیک از حیث روایت، شخصیت پردازی و مؤلفه های زیبایی شناختی همچون حرکت دوربین، قاب بندی، صدا و موسیقی یگانه، متفاوت و تقلید ناپذیرند. جهان فیلم های او سیال و رؤیاگون است؛ رؤیایی خلسه وار در بیداری، خوابی با چشمان باز در جهانی واقعی با مرزهای در هم شکسته و ناپیدای مکان و زمان. این ویژگی ها در کارنامه سینمایی اش، فیلم به فیلم و رفته رفته شدت می گیرند، روایت ها و پیرنگ ها کمرنگ تر می شوند و ذات تصویر و وجوه زیبایی شناختی و فرمی پررنگ تر و برجسته تر. دغدغه های فلسفی و جاه طلبی های الاهیاتی مالیک نیز بر پیچیدگی این جهان سینمایی می افزایند. آثار او بیش از هر چیز به وجود انسان و موقعیت او در هستی شبیه اند؛ دغدغه هایی که هسته برخی از مهم ترین فیلم هایش را تشکیل می دهند: غامض، لایه لایه و کشف ناشدنی، همچون کلافی گوریده و در هم پیچیده یا پازلی هزار تکه که هیچ قطعه یا مؤلفه ای را نمی توان منفرد از آن کل وجودی بررسی کرد.